رزمندگان ما بايد در همه جا مورد احترام باشند

هر جا يك ملتي جنگي دارد، وقتي آن جنگ تمام مي شود تا چند سال اگر ديديد يك نفر لباس نظامي بر تن دارد و دستش قطع است، چنانچه داخل يك صف برود راه را باز مي كنند تا او برود جلو صف قرار بگيرد. مي گويند اين دستش را به خاطر ما داده است. او نظامي است و او را حتي نمي شناسند. اما مي دانند نظامي وقتي دستش قطع شد، شايد در جنگ قطع شده. وقتي يك چشمش كور شد، لابد در جنگ كور شده است. وقتي از جلو جمعيتي رد مي شود كلاهشان را بر مي دارند و به او احترام مي گذارند.

اگر در يك اداره اي رفت، آن مأمور اداري بلند مي شود او را احترام مي كند و مي گويد چه فرمايشي داريد.

اگر در يك بيمارستاني رفت و بستري شد آن دكتر و ان پرستار خودشان را موظف مي دانند مخلصانه براي او كار كنند. برو برگرد هم ندارد. چون اگر او نبود هيچ چيز نبود. همه چيز را او براي ما نگه داشته است. ملت ايران اين را فراموش نكنند. يادتان نرود مجروحين جنگ چه كساني هستند.

ممكن است كساني باشند كه در اين هشت سال دستشان به سياه و سفيد جنگ نخورده است و دامانشان به آب تر نشده است.

ممكن است كساني باشند كه غصه و جوش خوردند و دعا كردند و در راهپيماييها شركت كردند . خداوند به آنها خير بدهد.

ممكن است كساني از اين بالاتر ، كمك مالي هم كردند و پول و طلا و امكانات دادند و شعار دادند، كه اينها همه خوب و بسيار با ارزش است.

كساني ممكن است كه يك چند صباحي مثلاً پشت جبهه خدمتي هم كرده و حركتي هم انجام داده اند ، كه بسيار با ارزش است. اما همه اينها در مقابل كار آن رزمنده اي كه رفته در جنگ ، از جان خودش مايه گذاشته و مصرف كرده، چيز كمي است.

بنده به عنوان يك ايراني ، يك مسلمان ، يك مأمور ، يك مسؤول ، يك رئيس جمهور، وظيفه خودم مي دانم كه خود را همواره مديون تك تك رزمندگان و مجروحان و جانبازان و اسرا و خانواده شهدا بدانم و همه آحاد ملت ايران بايد اين احساس را داشته باشند .

بايد در ادارات ، در بيمارستانها، در به كارگيري نيروها ،در شغل دادن ، در صف ، در اتوبوس و در همه جا، هر كسي كه معلوم شد رزمنده است مردم به او احترام كنند و در دل براي او احترام قائل باشند و حقيقت قضيه هم همين است و اگر كسي تخلف كند. خيانت كرده است.

كساني كه به رزمندگان بي اعتنايي كنند يا به خانواده شهدا بي اعتنايي نموده و آنها را خداي نكرده تحقير كنند، اينها قطعاً به انقلاب و به كشور خيانت كرده اند. اين را گويندگان، نويسندگان، شعرا، فيلم سازها بايد آنقدر بگويند كه در ذهنيت با ثبات مردم ما جا بيفتد.