از صدور قطعنامه 598 تا قبول آن

آنچه براي ايران اسلامي مطرح و موجب عدم شتاب در قبول آن مي شد اصرار بر تنبيه متجاوز به قدر كافي در ميدانهاي نبرد و نيز بي اعتمادي در اجراي ميثاقهاي بين المللي توسط قدرتهاي بزرگ بود. از صدور قطعنامه تا قبول آن از سوي جمهوري اسلامي ، دنيا شاهد سنگين ترين ضربات نيروهاي اسلام بر دشمن و فتوحات بزرگ رزمندگان ما بر دشمن در جبهه هاي جنگ از سويي و فشارهاي همه جانبه از سوي حاميان رژيم عراق عليه ايران اسلامي از سوي ديگر بود.

حصر اقتصادي ، حمله به تأسيسات ما در خليج فارس و تمركز بي سابقه نيروهاي نظامي آمريكا و ناتو در اطراف مرزهاي آبي و هوايي و حتي تجاوز به آنها، بخشي از اين فشارها بود، به طوريكه تقريباً هيچ فشار ممكن باقي نماند مگر آنكه بر ملت ايران وارد شد و رژيم آمريكا تقريباً به طور مستقيم وارد صحنه شد. تهديدها، بمباران هاي وسيع شيميايي و جنايت حمله به شهرها و هواپيماهاي مسافربري و كشتي غير نظامي و اثبات اينكه استكبار در حمايت از عراق آمادگي براي دست يازيدن به هر جنايتي دارد، بخشي از حوادث اين دوران است و جا دارد در موقع مقتضي اين حقايق هشدار دهنده براي ملت ايران شكافته و بر ملا گردد.